Çift Kişilikli Olmabilir Miyim Acaba ?

İki ayrı kişilğim varış gibi hissediyorum son zamanlarda...
Nasıl başladı bu değişim bilmiyorum ama bu durumdan hiç hoşnut değilim. Artık daha kontrollüyüm... Yoksa buna büyümek mi diyorlardı okuyucu ??

Yok hayır bence büyümek bu olmamalı ...
Eskisi gibi maceraperest hayallerim oluyor ama bunları hayata geçirme konusunda çok temkinliyim. Bu da canımı sıkıyor işte...

Bir yanım hayat geçici , ibadet et , herşeyin bir gün hesabını vereceksin diyor...
Diğer yanım hayata bir kez geleceğiz , tadını çıkart diyor ...

Eskisi gibi kitap ta okumuyorum artık...
Sanatsal grişimler de de bulunmuyorum ...
Resmen içim geçmiş gibi yaşıyorum. Az şükrediyorum , hiç dua etmiyorum...
Kendime bir an önce çeki düzen verip, eski ben olmam gerek...
İçimde fırtınalar koparken dışarıdan durgun bir denizi oynamak hiçç dürüstçe değil !

AN İTİBARİYLE ..

Verdiğimiz ani kararlar hayatımızın yönünü belirlerken bazen biz bile şaşabiliriz gittiğimiz yöne ...
O haldeyim belki ama akışına bırakabilme özgürlüğünü yaşıyorum...
Ve sadece önüme bakarak 'hayırlısı' seçeneğini seçiyorum , diliyorum . Hem de tüm kalbimle...

BEN KİMİM ??

İçimdeki beni ben yapan , beni farklı kılan özelliklerimi kaybediyor gibiyim...
Sadeleşmiş yaşam tarzı beni de içine aldı ve sindirmeye başlamış gibi hissediyorum...
Aslında hala hayal kurmayı deneyebiliyorum ama nedense o eski şevki hissedemiyorum kanımda...
Bazen sahip olduğum herşeyden sıkılıyorum...
Bazen de sadece ölümlü olduğuma yoğunlaşıp , tüm heveslerimden feragat ediyorum.
Kısacası kafam çok karışık... Melek bir yandan , şeytan bir yandan  baskı yapar gibi , ve ben hangisinin galip geleceğini kestiremiyorum. Aralarında sıkışmış kalmış gibiyim...
Bir yanım öğrenme hissiyle yanıp tutuşuyorken ve gezgin bir ruhla kaçış planları yapıyorken , bir yanım , ibadet et , herşey geçici , ömrünü harcama boş yere deyip susturuyor beni ...

Sahi hangisi gerçek benim ???

EVLİLİK !!!!

Zor ...
Her anını ve ömrünün geri kalanının kontratını yapmış olmak ve zaman zaman buna tahammül etmek zorunda kalmak ...
Evlilik ; her zaman sevdiğim adamla yanyana olmanın huzurunu yaşatmıştır bana , ama artık öyle hissedemiyorum...
Bir çöküntü , bıkmışlık ve sorumlulukların altında ezilme hissi ...
Ben eziliyorum evet , ama eşim yanımda değil , desteğini bana yanımda olmak yerine karşımda olarak sadece yüzeysel olarak veriyor gibi...
Tam herşey düzeliyor dedik... Yeni bir iş , yeni şehri sevme , birbirimizle güzel zamanlar geçirebilme derken kredi belası yine kara bulut çöktürdü tos pembe hayalli evimizin üzerine...
Bir borç var ortada , kimin yok ki ? Ama ben her belimi doğrultup , ayağa kalkacağız dediğimde , her iş bulduğumda ya da her bir ' oh ' çekmeye yaklaştığımda bunları yaşamak ve hep teselli merciii olmaktan yorulmuşum ... Meğer kendime bile yokmuş verebileceğim teselli artık ...
Bu konuda artık eskisi gibi davranmadım ... Yanımda mısın onu söyle dedi ? ' YOKUMM ! ' diye bağırdım ...
Yaşama sevincim elimden alınmış gibi ...

Nerede o teselliler ? Ümit dolu sözler ...?

Hiçbiri umrumda değil, sadece somurtup , böylece kalmak istiyorum..

İKİNCİ ÇOCUK ????

Kafam çok ama çok karışık ..
Tam bir düzen kurmaya çalışıyorken ikinci çocuk fikri sızdı aklımın ücra köşelerine ve nedense kurtlulamıyorum bu fikirden ...
Ne maddi ne de manevi olarak buna hazır olmadığımızı biliyorum ama yinede aptalca bir inatlaşma var içimde devam eden ...
Olsun mu ? Olmasın mı ?